🍃🕊
✍️حکایتی بسیار زیبا و خواندنی
🌺🌱🌻🌱🌻🌱🌺🌱🌻🌱🌻🌱
🌱
میرزا ادیب شاعر و نویسنده پاکستانی (1999) در یکی از کتابهایش چنین نوشته است.
در دهه 60 جهت یافتن شغلی مناسب راهی دهلی شدم روزی در خیابان از اتوبوس پیاده شدم دستم را که در جیب فرو بردم آه از نهادم برخواست. دزد همه نه روپیه ای که در جیب داشتم با نامه ای را که برای مادرم نوشته بودم به سرقت برده بود. در نامه نوشته بودم مادر مهربانم من کارم را از دست داده ام و این ماه نمی توانم مبلغ 50 روپیه ای که هر ماه جهت هزینه زندگی برایت می فرستام ارسال کنم
چند روز بود نامه را در جیب داشتم اما هزینه پست آنرا نداشتم و اکنون دزد آنرا با خود برده بود. نه روپیه پول زیادی نبود ولی برای کسی که شغل و درامدی نداشت ارزش نه هزار را داشت.
روزها گذشتند و من بیکار، روزی نامه ای از مادرم دریافت کردم ، از باز کردن پاکت نامه هراس داشتم ،می ترسیدم مادرم مرا به خاطر بی کفایتی در تأمین هزینه زندگیش توبیخ کرده باشد.به هر حال نامه را باز کردم و شگفت زده شدم. مادرم نوشته بود حواله 50 روپیه ای تو را دریافت کردم چقدر انسان بزرگی هستی، با اینکه کارت را از دست دادی ولی باز هم برایم پول فرستادی از خود گذشتگی تو شگفت انگیز است و کلی برایم دعای خیر کرده بود. هاج و واج مانده بودم چه کسی این پول را واسه مادر من حواله کرده بود. چند روزی گذشت و جوابی نیافتم تا اینکه باز هم نامه ای دریافت کردم
در نامه نوشته بود:
من ادرس خونه ات را از پشت پاکت نامه مادرت گرفتم.41 روپیه را بر نه روپیه ات نهادم و به آدرسی که بر پشت نامه بود حواله زدم
من بعد از اینکه پولهایت را به سرقت بردم نامه ات را باز کردم مادرت را با مادر خودم مقایسه کردم دیدم فرقی بین مادر تو و من نیست با خود گفتم چرا باید گناه گرسنگی مادر تو را بر دوش بکشم به همین خاطر مبلغ مورد نیاز مادرت را کامل کردم و برایش فرستادم
من کسی هستم که جیب تو را زدم مرا ببخش.
🍃
🌺🍃
🌹
